Sevdiğim insanların kaybı 20’li yaşlarda iken hiç düşünmediğim, bir gün düşünebileceğime bile ihtimal vermediğim bir konuydu. 30’ları yaşadığım şu günlerde ise itiraf etmeliyim, ölüm kendisinden değil belki ama geride kalanlara acı verebileceği için korktuğum bir konu olmaya başladı.
Bu sabah sevgili eşimin benimle paylaştığı yazıyı göz yaşlarıyla okudum. Radikal gazetesi yazarı Kaan Sezyum aniden vefat eden eşinin arkasından duygularını yazmış.
Aslında şimdi yazacaklarımı o yazının altına yorum olarak yazmayı düşündüm ama siteye üye olmak vs. gözümde büyüdü. Fakat bunları da mutlaka söylemeliydim: Esasında çok dindar birisi değilim ancak inançlı biri olduğumu söyleyebilirim. Her zaman Allah’a “Allah’ım bize birbirimizin acısını gösterme” diye dua ediyorum. Çünkü bence zor olan ölüm değil, geride kalan sevenlerin yaşadığı acılar. Kaan Bey’i hiç tanımasam bile kendisine sabır, sevgili eşine de rahmet diliyorum.
Hayat böyle akıp giderken belki en çok ihmal ettiklerimiz sevdiklerimiz oluyor. Onların değerini de ancak kaybettiğimizde anlıyoruz. Çok geç olmadan siz de sevdiklerinize onları sevdiğinizi söyleyin ve “iyi ki varsın” deyin.
Ben yaptım.
Koray Bek blog 